Աստծո ամենամեծ ձեռքբերումը կատարյալ մարդու արարումը չէ, այլ Իր իսկ մարմնացումը` որպես մարդու և բարու կատարյալ միություն:

Համոզված եմ, որ չկա (և չի էլ եղել) առավել նշանակալից պարգև հայոց մայրության և գեղեցկության տոնի առթիվ, քան աստվածահունչ սիրո և պոեզիայի աստվածահունդ կատարելության գովքը` ի նվիրումն մեր մայրերի, կանանց և դուստրերի։

Ի՞նչ սահմաններ է գծում այն` մեղքի հետագիծը, կյանքի և մարդու, Աստծո և մարդու, մարդու և մարդկայինի միջև:

Արդ, որտեղի՞ց են գերեզմանները. «Մահը աշխարհ է եկել բանսարկուի նախանձով» (Իմաստ. 1.24): Անշուշտ, մահը եղծում է մարդուն թե՛ հոգեպես, թե՛ ֆիզիկապես, սակայն խոսքը այստեղ ավելի շուտ հոգևոր, քան մարմնավոր մահվան մասին է, որովհետև կենդանի մեռյալ է Աստծուց հեռացած և Նրա սրբություններից օտարացած մարդը, այնինչ` մարմնով մեռած, թե կենդանի «Արդարների հոգիներն Աստծո ձեռքին են, և մահը չի մոտենալու նրանց, որովհետև արդարությունն անմահ է» (Իմաստ 3.1, 1.15):

Նա չհաղթեց աշխարհի ոչ մի պատերազմում, բայց, այնուամենայնիվ, Նա հաղթեց հենց աշխարհին: Նա կատարյալ էր, և Նրան խաչեցին: Նրա Մարմինը թաղվեց, բայց և այնպես՝ նույն Մարմնով Նա ապրում է հիմա:

Մեզ ուղղված Աստծո Խոսքը մի զարմանահրաշ և արտասովոր հայելի է, որի մեջ նայելով՝ մենք մեզ չենք տեսնում այնպիսին, ինչպիսին ենք, այլ՝ ինչպիսին չենք, բայց պետք է լինենք. «մեր բնական դեմքը», քանի որ մեղավոր մարդը անբնական վիճակում է:

Ավետարանից հիշում ենք, որ այրի կինը Տաճարի գանձանակը գցեց՝ ինչ ուներ-չուներ, որ ընդամենը երկու լումա էր: Անմիտ մարդիկ կան, որ եզրահանգում են, թե այդ կինը իբր կորսվեց, քանի որ գոյատևելու իր վերջին հնարն էլ տվեց Աստծուն, թեպետ «երկու լումայով» ի՞նչ գոյատևելու մասին խոսք կարող էր լինել:

Մեծ պահքի բոլոր օրերը բաժանվում են համապատասխան անվանակիր կիրակիներով, ի տարբերություն տարվա մնացած կիրակիների, որոնք կոչվում են Տերունական օր, չհաշված տաղավարահարաց օրերի կիրակիները։ Ահա այս գալիք կիրակին մեր առաքելական եկեղեցին անվանել է Արտաքսման, քանի որ այն խորհրդանշում է Եդեմական դրախտից մեր նախածնողներին արտաքսելու պատճառը։

Ինչո՞ւ էր Կոստանդնուպոլսի (Ստամբուլի) հայոց պատրիարքի ընդհանուր փոխանորդ Արամ արքեպիսկոպոս Աթեշյանը, անտեսելով իր նկատմամբ Թուրքիայի հայ համայնքի և Հայաստանի Հանրապետության բնակչության մի ստվար զանգվածի խիստ բացասական, մերժողական տրամադրվածությունը, գրեթե ամեն կերպ փորձում մնալ այդ աթոռին:

Այսօրվա սինկրետիկ և սինթետիկ աշխարհը ավելի ու ավելի է վերածվում մի մեծ մարտահրավերի, բայց մարդկությունը վաղուց զինաթափված է և անկարող է հավատի բարի մարտը մղելու: